DLACZEGO NIE KŁÓCĘ SIĘ Z LUDŹMI NA FACEBOOKU

Na pytanie "Zuzia, żyjesz?" mogłabym odpowiedzieć w tym momencie, tylko i wyłącznie, cytując słowa Magdy Gessler, które wypowiedziała w Masterchefie: "ja chyba jeszcze żyję". Dosłownie.

DOKTORAT Z KOMPLEMETOWANIA

W podstawówce dzieci śmiały się z mojego nosa. Wiadomo, nie miałam takiego samego jak one. Później kilka razy usłyszałam, że gdyby nie on, to byłabym całkiem ładna. 

Na osiemnastce mojego znajomego, jeden z chłopaków powiedział, że razem ze swoimi kolegami śmieją się, bo wyglądam jakbym wciągnęła nosem podkowę. Ależ mnie to zabolało! Kilka lat później zobaczyłam zdjęcie tego człowieka i jedyne co miałam w głowie, to wielki, świecący, neonowy napis: "i TY głupcze, chłopcze, śmiałeś mnie krytykować?". 

Jakiś czas temu znalazłam swoje zdjęcie z przedszkola. Byłam z siebie giga dumna w tamtych czasach, bo wybrano mnie do roli LEKTORA. Matka Agatka nie była już taka szczęśliwa, szczególnie wtedy, gdy zadowolona przyniosłam jej 12 stron tekstu do nauczenia się na pamięć. W najgorszych momentach swojego życia patrzyłam na te zdjęcia i cichutko łkałam przez swój wielki nochal. Teraz, patrząc na to samo zdjęcie, ja i niemąż, zrozumieliśmy, że to, o czym mówiłam, było tylko wyimaginowanym obrazem w mojej głowie, bo w przedszkolu miałam jeszcze mały nosek. 

Prawie 25 lat zajęło mi pokochanie swojego ciała. Swoich przeprostów na łokciach, cienkich włosów i nosa. Dużego, garbatego nosa. Dziś uważam dokładnie to, co powtarzali mi bliscy. "Bez niego nie byłabyś taka charakterna". Proste. 

Dziś robię sobie zdjęcie z profilu i myślę, ach, ale te usta to mi mama z tatą zrobili piękne. 

Dziś lubię siebie. 

A koleś z osiemnastki wciągnął nosem coś innego i ja go za to nie skrytykowałam. 

Nie kłócę się z ludźmi na temat kanonów piękna, bo nie każdy jest w stanie pojąć jak ładna jest inność. 

WYBÓR

Korzystając z wolnej chwili, kolejnej z rzędu, postanowiłam przepatrzeć swoją szafę. Patrzenie mnie jednak nie zadowoliło. Wpadłam na koszmarny pomysł przeliczenia wszystkich swoich ubrań. 

Wniosek? Jestem uzależniona od konsumpcjonizmu. A już na pewno od kupowania ubrań w lumpeksach i na Vinted.  

Przechodząc do meritum sprawy - skąd ludzie wiedzą jaki chcą mieć styl? Jakim cudem wiecie, że ubieranie się jak amerykańska prawniczka jest najlepsze? Czemu mi podobają się wszystkie style świata?!

Chcę być jednocześnie słodką dziewczynką z krótką spódniczką, trzydziestolatką w garniturze z kluczami od mercedesa, punkiem w czarnej bluzie do kolan, a na dodatek barmanką w teksańskim barze. Co jest ze mną nie tak?  

Nie kłócę się z ludźmi na temat stylu, bo sama jeszcze go nie wyrobiłam. 

FACEBOOK

Nie kłócę się z ludźmi na Facebooku. No chyba, że widzę, jak jakiś dziad obraża kogoś mi bliskiego. W takim przypadku mówię cicho, pod moim pięknym nosem "doigrałeś się". 

Nie kłócę się z ludźmi na Facebooku, bo nie mam ochoty pisać komuś elaboratu, z którego prawdopodobnie wyciągnie dwa zdania i będzie posługiwał się nimi do ataku. 

Nie kłócę się z ludźmi na Facebooku, bo każdy z nas ma swoją rację, moja jest najmojsza, a twoja...

Nie kłócę się z ludźmi na Facebooku, bo szkoda mi dnia, skoro mogę go spędzić na TikToku. 

Nie kłócę się z ludźmi na Facebooku, bo mam wybór, albo może i jego resztki. Bo Polska znacznie okrawa mnie z moich praw, a prawo do śmiałego dyskutowania jest dla mnie bardzo ważne. Bo mi się nie chce. 

A tak w ogóle, to ***** *** i ************.

ZMIEŃ PUNKT WIDZENIA, ZCH.