Wieczorem przed mym domem wystawię ekran i wyświetlę film

Byłam wczoraj w kinie. Na filmie długo wyczekiwanym przeze mnie, ze względu na język francuski, jedzenie i obiecaną miłość. Co prawda bardzo zawiodłam się na produkcji, bo tak naprawdę podobały mi się tylko pokazane dania i zdjęcia bohaterki, ale przecież z każdego momentu można wynieść coś miłego.

W jednej ze scen Jacques zapytał Annę o najlepszy moment jej życia. Dobre pytanie...

Wyszłam z kina w nostalgicznym nastroju, po czym uśmiechnęłam się, bo żadnego takowego nie pamiętam. Powinnam się smucić, ale przecież to może oznaczać, że taki idealny, przepiękny moment jest jeszcze przede mną. Może to będzie wymarzone wesele w ogrodzie, może narodziny Ignasia, a może pierwsze chwile z nowym psem.

Wspomnień tych ładnych mam dość niewiele, ale są one na tyle znaczące, że przypominam je sobie w najmniej oczekiwanych momentach. Takich jak ta dziś. Po zjedzonym obiedzie, który swoją drogą wyszedł mi naprawdę dobrze, zaczęłam myć naczynia. Czasem gdy sprzątam lubię sobie coś zanucić. I pierwszą piosenką, która wpadła mi do głowy była "Scenariusz dla moich sąsiadów".

Nagle przypomniałam sobie coś bardzo, bardzo przyjemnego, przez co pojawił się lekki uśmieszek na mojej twarzy, co dziś jest fenomenem, bo buzia spuchła mi przez ząb mądrości (który w końcu wyrasta!).  Przyszedł mi do głowy moment gdy wracaliśmy z rodzicami samochodem od babci, w radiu leciało Myslovitz, a ja lekko senna patrzyłam na mijane drzewa w Kęckich alejach i słuchałam niezrozumiałych jeszcze wtedy dla mnie rozmów rodziców. To jest świetne wspomnienie. Banalne, ale ładne.

Przy okazji pamiętam jeszcze to jak pierwszy raz zjechałam z górki na rowerze dwukołowym bez pomocy cioci. I jak pierwszy raz moja siostra się przede mną otworzyła nie zaczynając zdania od "kurduplu". I szamanie kanapek z serem żółtym i ketchupem, których nie powinnam jeść przez alergię, z babcią, w lesie obok domu.  Ah, nie mogłabym zapomnieć o tym, jak przez te kanapki z żółtym serem i ketchupem strasznie bolał mnie brzuch, więc kładłam się obok mamy na kanapie i prosiłam o masowanie brzuszka.

I najważniejsze- kiedy na studniówce zatańczyłam pierwszy raz w swoim życiu z własnym tatuśkiem.

W życiu nie chodzi o to, by dążyć do przeżywania idealnych momentów. To te małe rzeczy, te krótkie chwile powinny być najważniejsze. To one stworzyły w nas najpiękniejsze wspomnienia, które budzą się podczas sprzątania mieszkania.


ZMIEŃ PUNKT WIDZENIA, ZCH.